dil öğrenmek din değiştirmek üzerine

dedemin çardağının altında oturmuş harıl harıl "korece" çalışırken, dedem yanıma geldi ve ne yaptığımı sordu. "Ders çalışıyorum" dedim. "İngilizce mi?" dedi." Hayır korece" dedim. "Amacın ne?" dedi." Kore'ye gideceğim üniversiteyi orada okumaya karar verdim ve orada yaşayacağım" dedim. bana öyle bir baktı ki sanki ona bir tane koreli çocuk sevdim onun peşinden dünyanın öbür ucuna gideceğim dedim. açıkçası bütün heveslerimi kırıldı. benim amacım farklı bir kültür altında, farklı bir coğrafyada mutlu olabileceğim bir yerde yaşamaktı. hatta o topraklarda aile bile kurabilirdim. her şeyiyle mutlu olabileceğimi hissettiğim şeylerin toplamıydı benim için "kore" .. ama etrafımdaki insanlara bu görüşümden bahsederken çekiniyorum. açıkçası dalga geçmeleri ağrıma gidiyor. dedemin "git budist olarak geri dön!" demesi bu düşünceme tuz biber ekti.. insanlar neden bu kadar sığ fikirli? ırkçılık adı altında yaptıkları gerici düşünceler aslında gitme isteğimi gün be gün körüklüyor..

Ülkeni seviyor musun, diye sık sık soruyorum kendime. sanki ülkeme, insanlarına ihanet ediyormuş gibi hissediyorum zaman zaman. çünkü -bu tabiri kullanmak ne kadar doğru olur bilmiyorum- tam bir kore aşığı gibi dolanıyorum ortalıkta.. hatta aşırı kore sempatizanı..

ülkeni seviyor musun sorusuna gelince mesele eğer taşı toprağı, üzerinde nefes aldığım, soluduğum kara parçası ise diğer tüm vatanseverlerden, ırkçılardan daha çok seviyorum vatanımı.. fakat benim kanıma dokunan insanları, cahillikleri, bencillikleri.. bu yüzden mutlu olabileceğim bir gökyüzünün altında yaşamak istiyorum. ben kore'ye aitim. bunu oksijen gitmeyen beyinlere anlatmak için çabalayacağım. ve ne kim ne kadar karşı çıkarsa çıksın kore'ye gideceğim.. çünkü orası benim kendimi bulduğum dünyam.. dil öğrenmenin din değiştirmek anlamına gelmediğini dedeme kanıtlayacağım. neyse gidip daha fazla korece çalışmalıyım.. -ce gohyanğın sıourimnida- :)