YOK MU BUNUN REÇETESİ?

Dün onca yazı yazdım, onca şey söyledim. Onu ne kadar özlediğimi, onsuz yapamadığımı. O yazıları büyük bir umutla, büyük bir heyecanla yazdım. Ama bazen yeri geliyor müthiş bir boşluğa düşüyorum. Endişe kaplıyor aklımın,kalbimin her yanını. Geçmişimizi hatırlıyorum. Daha küçük bir kızken neler hissettiğimi. Onun sayesinde aşka olan inancımı kaybetmemiş miydim? Onun sayesinde bambaşka bir insan olmamış mıydım?
Fark ediyorum… Ondan sonra maske takmışım hep. Değiştirmiş o beni. Daha mı güçlü yapmış,daha mı kırılgan; karar veremiyorum. Aklımın bir köşesinde mutlaka yaşananlar. Sadece onunlayken de değil. Siyah bulutlar gibi çökmüş üstüme geçmişimiz.

Geçecek mi bu duygular,üstleri çizilecek mi? Yeniden kendimi kandırıyor olabilir miyim ya da? Bir cevap gerekiyor bana,daha fazla kırılmadan… Yok mu bunun bir reçetesi?