herkes yolunda...

okumayı sever mi sevmez mi bilmiyorum. bildiğim tek şey bunları hiç okumayacağı.. adından, soyadından ve bir kaç küçük ayrıntıdan başka hiç bişey bilmiyorum ona dair. aslında hiç bişeye körü körüne bağlanmadım. hiç bi zaman ilk görüşte aşka inanmadım.. ama o gün.. yüzünü gördüğümde, asla bir daha hissedemeyeceğim bi sıcaklık kapladı bedenimi.. sonra zamanlar geçti. çokça zamanlar.. ben cesaretliydim.. korkmadım sevmekten, ona birşeyleri söylemekten.. ama hep sustu. hep önlemler aldı. insanlar neden susar? şimdi yok.. gitti.. beni bana bırakıp, ardında sorulalarla gitti.. herkes yolunda herkes en iyi bildiğini yapıyor. o susuyor ben yazıyorum..

artık onu beklediğim öğle sonları olmayacak, sınıfımdan sınıfına bakmayacağım, cam kenarında oturmak için arkadaşlarımla kavga etmeyeceğim, onun her gün gittiği pastenenin önünden geçerken acaba içerde mi diye düşünmeyeceğim, onu görmek için sınıfına nöbetçi gibi girmeyeceğim, sınıfının önünden geçerken utanacağım biri olmayacak bundan sonra.. ne yaptın ? bana , sana , bize ne yaptın? böyle isimsiz bir son yakışır mıydı bu hikayeye ben sana ne kelimeler harcadım... şimdi bunları yazarken öyle bi kalp ağrısı varki ğöğsümde.. hayatımda ilk defa bu kadar çok ağladım bugün.. ne olur lütfen son bir defa daha göreyim onu..