AFRİKA DAHİL...

Söyleyecek başka bir şeyim yok artık. Unutmak istemiyordum oysa. Güzel kalan yaralar da vardır diyordum. Ama yokmuş. Kırılmış bir kalp seni neden içinde saklar biliyor musun? Bilme! Çünkü uzun zamandır benim için herkes gibisin. Bazı isimlerden sonra ve “herkese selam” dediğim cümledeki herkessin.  “soranlara selam” derken dahi, soranlardan biri olacağını düşünmüyorum. Beni sormak için, bana sormak gelmiyorsa aklına, o aklınla bin yaşa! Bu yazımın senle hiçbir ilgisi yok. Çünkü değişmemek gibi bir lüksümüz yok, çünkü biz çok düşündük ve çok şey tükettik manevi anlamda.

       Senden sonra yazılarıma bir şeyler oldu kabul ediyorum. Ne kadar çabalasam da kelimelerim hissettiklerimi anlatmaya muktedir değil. Pek çok şey pejmürde duruyor sayfanın üzerinde… Kendimi bulmaya ihtiyacım var. Kahretsin diyorum, kahretsin, bunu yine senin yanında yapmak istiyorum. Nasıl mümkün oluyor hem her şeyin bu kadar içinde olup, bunca şeyin dışında kalmayı başarabilmek?  Seni güzel hatırlamak istiyordum. Gerçekten. Halbuki üç defa daha görüşebilsek güzel hatırlanacaksın. Diğer türlüsü zor… Bilirsin sen sebebini. Her şey herkese anlatılmıyor nihayetinde. Ve ben bu hikayenin yalancı balığıyım. İnsanlara sen ve benimle ilgili çok yalanlar uydurdum. Buradan günah çıkartmak istiyorum. Affedin.

Bütün şartlar elverişliyken, bu kadarda uzakta oluşun, hayır yakınken bile bu kadar uzakta oluşun zoruma gidiyor.  Her şeyi bir kenara bırakıp sorası geliyor insanın; neden sevmedin? 

   MUTSUZLUK BUGÜN EPEY BİR DİKİNE UZANIRKEN, BÜTÜN KARA PARÇALARINDA –AFRİKA DAHİL- ÖLEMİYORUM.  Koşarak kendimi terk etmek isterken, hep yaya kalıyorum. Tam şuanda gözlerimi gözlerine merkezlemek isterdim. Şimdi her şey yorgun. Pek bir uykusuzum.