geleceğim dese kelimelerden yol yapacağım..

Ağlıyorum.Güvercinler bir bir havalanıyor kalbimden.Doğrulup kalkıyorum.Boş odadaki amaçsız masanın önündeki sandalyeye oturuyorum.Masanın üzerindeki kalemi alıp önümdeki kağıda yazmaya başlıyorum.
Bulutları yazıyorum.Güneş açtığında güzel görüntüler oluşturan bulutları.Sonra ise bu güzellikten eser kalmayan yağmurlu hava bulutlarını yazıyorum.Değişime inanmaya çalışıyorum.Olmuyor.
İnanamayışlarımı yazıyorum.Ümitlerimi yazıyorum.Bekleyişimi yazıyorum.Kağıt bitmiyor.Bir türlü dolmuyor.
Kağıtlar birikiyor,uzun cümleler kuruluyor ama o geri gelmiyor.Geleceğim derse diye kelimelerden yol yapacak kadar güçleniyorum.Gelmiyor.
Kalkıyorum sandalyeden.Masayı yıkıyor,kağıtları dağıtıyorum.Ona yapacağım yolu yok ediyorum.Kayboluyor cümleler.Sandalyeyi kırıyorum.
Bu sefer bir genç intihar ediyor kalbimin tam ortasında.Tekrar ağlıyorum.
Ben onun gelmeyişlerini….küfrediyorum.Duvara sırtımı veriyorum.Günler,aylar yıllar geçiyor.Bir gram eksilmeyen umudumu…küfrediyorum.Affet tanrım ben onu çok seviyorum.
Küfür hiç eksilmemeye başlıyor.Şeytanla arkadaş oluyorum.Nefret artıyor.Ölümler çoğalıyor.Her gün bir genç canına kıyıyor kalbimde.Hay canına yanayım ben kıyamıyorum!
Sinirleniyorum.Gelmiyor.Ölüyorum.Dönmüyor.Bekliyorum babasının şeker alacağına söz veren bir çocuğun bekleyişi gibi.Olmayan sözleri bekliyorum.
Duvarlar yumruklanmak için vardır,yumrukluyorum.
Gidenler dönmek için giderler,o dönmüyor.
Boş oda delirmek için vardır,deliriyorum.
Gözler ağlamak için vardır onu gördüğü her anı silebilme çabasıyla ağlıyorum.
Ve durun diyorum kalbimde intihar eden gençlere.Boğazlar kesilmek için vardır.Affet tanrım.
Kesiyorum.